اینکه چه تیمی قهرمان این فصل خواهد شد و چه تیمی حماسه آفرینی خواهد کرد را نمی توان از الان پیش بینی کرد. چرا که در ایتالیا همواره اتفاق های عجیب وغریب زیادی تحت تاثیر مسایل پشت پرده، داوری های بحث برانگیز و هزاران دلیل جور و اجور دیگر رخ می دهند. احتمال اینکه لیگ ایتالیا در پایان این فصل یک پله دیگر هم نسبت به سال های قبل سقوط داشته باشد، چندان بعید نخواهد بود. هیچ پولی در صندوق باشگاه ها نمانده و سری A ابعاد قبلی خود را به معنای کامل از دست داده و در مقایسه با لیگ برتر جایی که منچستریونایتد فن پرسی را در اختیار گرفته و حتی ایده خریدن بولت هم به ذهن مسوولان این تیم رسیده، تورنمنت کوچک تری به نظر می رسد. حتی در مقایسه با لالیگا هم که با وجود همان مسایل ومشکلات اقتصادی موجود در ایتالیا، تیم ها سرمایه گذاری های ده ساله ای انجام داده اند، سری A فقیرتر به نظر می رسد. حتی فرانسه هم به لطف ولخرجی های پی اس جی رشد کرده ولی هنوز به اندازه کافی خود را به سطح چهار لیگ اول اروپا نرسانده است. در این شرایط احتمال اینکه روس ها یا شیخ های قطری برای نجات جان ایتالیایی ها هم دست به کار شوند، خیلی بعید نیست. که البته اگر این اتفاق بیفتد، فوتبال این کشور دچار یک تحول بزرگ و ضروری خواهد شد. شاید در پی این ریاضت اجباری در فوتبال ایتالیا، ایده های جدیدی در این لیگ ظهور یابند و مسیر رسیدن به موفقیت های جدید طی چند سال آینده هموار شود. جابجایی کاسانو و پاتزینی بین تیم های میلان و اینتر نشان دهنده بضاعت فعلی فوتبال ایتالیاست. میلان قصد دارد با میدان دادن بیشتر به جوانان و خرید خارجی های کمتر به دوران خوش تاریخ فوتبال خود نزدیک شود. پراندلی در یورو ۲۰۱۲ مسیر آینده فوتبال ملی این کشور را برای همه باشگاه ها ترسیم کرد. دسترو، ال شاراوی و دیگران پدیده های جدید فوتبال این کشور بودند که همگی بعد از جام ملت های اروپا به جمع بازیکنان ملی پوش ایتالیایی اضافه شدند. اگر بوئاتنگ و امانوئلسن فصل خوبی داشته باشند، میلان پتانسیل زیادی برای قهرمانی در اختیار خواهد داشت. با کاکا و ریکاردو کاروالیو که رئال مادرید عذر آنها را خواسته، سن بازیکنان این تیم زیاد خواهد شد. به هرحال آلگری باید ترکیب مناسب خود را هرچه سریعتر پیدا کند. او به سختی می تواند روی مهره ای همچون پاتو که هرسال تقریبا نیمی از فصل را مصدوم است، حساب کند. اینتر هم به سختی قادر خواهد بود به تیم دوران مورینیو بازگردد. این تیم برای بازسازی اساسی مشکلات زیادی در اختیار دارد و یووه که نسبت به بقیه رقبا هزینه های زیادی داشته، از نظر کیفیت بازی تفاوت چندانی نسبت به فصل گذشته نداشته است. شاید جای خالی کونته به مدت ده ماه روی نیمکت این تیم به شدت احساس شود. به هرحال یوونتوس خود را برای یک فصل بدون کونته آماده کرده است. رم، زمن را به پایتخت برگردانده ولی معلوم نیست این تحول عجیب از لوئیس انریکه تا مربی اهل چک تا چه اندازه قدرت ازدست رفته جلوروسی را به آنها برمی گرداند؟ سال صفرمیلان سال صفرمیلان طبق اظهار نظر ماسیمیلیانو آلگری در راه است. برلوسکنی همه محدودیت های ممکن را برای این تیم اعمال کرده و در پی فروش ایبرا و تیاگوسیلوا هیچ ستاره ای به میلانلو نیامده است. آلگری وقتی شرایط را اینگونه دید به صراحت هرچه تمام گفت که او خودش را با ریاضت های باشگاه وفق می دهد ولی میلان دراین فصل برای جبران فاصله قابل ملاحظه اش با یووه خواهد جنگید. فاصله میلان و یووه امسال از سال گذشته هم بیشتر شده و این موضوع را نمی توان کتمان کرد. درخط میانی این تیم مونتولیوو، آچربی، کونستانت و زاپاتا و ترائوره آمده اند که مسلما برای تقویت تیم کافی نیستند. پاتزینی هم هرگز جای تبس را نخواهد گرفت و میلان در فاصله ۴۸ ساعت مانده به شروع لیگ هم پاتو را برای پانزدهمین بار طی ۲ سال اخیر ازدست داد. او با یک درد عضلانی دیگر روبرو شده و حالا همه حسرت روزهای ژانویه گذشته را می خورند که حضور پاتو در پی اس جی و تبس در میلان تقریبا حتمی بود. انتظار می رود آلگری در خط حمله از زوج پاتزینی و روبینیو استفاده کند و بوئاتنگ را پشت سر آنها قرار دهد. ولی مشکل در خط دفاعی ومیانی این تیم همچنان پابرجاست و باید دید آیا مونتولیوو می تواند هدایت این بخش از زمین را برای کل فصل دردست گیرد یا نه. حالا همه نگاهها متوجه کاکا شده که از رئال خسته شده و جایی در میلان برای خودش جستجو می کند. اما آیا بازگشت او می تواند جای خالی ایبرا، کاسانو، ماکسی لوپس و پاتوی مصدوم را پر کند؟ در خط حمله آلگری چهار آلترناتیو در اختیار دارد که پاتزینی، روبینیو، ال شاراوی و گانز هستند که برای تیمی که در سه جبهه مبارزه می کند، بسیار کم هستند. به عبارتی سال صفر میلان واقعا در راه است.


:: موضوعات مرتبط: اخبار فوتبالی , ,
:: بازدید از این مطلب : 308